
Ik ben Liesbet Muermans.
Net zoals iedereen heb ik ook mijn levenslijn doorlopen met de bijhorende hindernissen. Hindernissen die ik vaak uit de weg ging, om dan later deze opnieuw tegen te komen, in al zijn vormen.
Mijn jarenlange ervaring zit in het palliatieve zorgdomein.
De zorg voor de stervende en zijn familie (context) is een belangrijke zorg in onze maatschappij. We kunnen maar 1 keer sterven, we krijgen geen herkansing.
Aan de andere kant kunnen we ook maar 1 keer leven. Daarom is het niet alleen mijn missie om mensen te leren rouwen, het is tegelijk mijn missie om mensen te helpen met bewust te leven.
Een belangrijke reden voor mij is dat ik, op weg met mensen naar het laatste stuk van het leven, heel vaak te horen krijg waar mensen spijt van hebben, dingen die ze niet gedaan hebben, dingen die ze niet meer beleefd hebben.
Het fascineert me hoe het palliatieve proces verloopt als het leven (niet) "afgerond" is.
En wat het effect is op nabestaanden na een afscheid waar er minder verbinding was.
Ik ontmoet gelukkig ook mensen die wel een vol leven hadden, mensen die klaar zijn met leven en dankbaar zijn voor wat het leven was.
Wat is het verschil?
Een andere kijk, een andere rugzak, een ander script? Wat hield mensen tegen om een voluit leven te leven of wat maakte dat ze dat net wel konden?
Ergens in mijn dertiger jaren maakte ik een moeilijke periode door. Een echtscheiding kwam op mijn pad, ik moest afscheid nemen van het leven dat ik voor mezelf uitgestippeld had en ik moest verder.
Ik dacht verder te kunnen gaan en het verleden achter mij te laten. Dat lukte deels.
In mijn nieuwe leven, in mijn nieuw gezin merkte ik dat zomaar verder gaan niet zo eenvoudig was. Een nieuw gezin is nooit meer een kerngezin. Pas toen ik dat begreep kon ik gaan rouwen. Rouwen om wat weg was en verder gaan met wat anders is, wetende dat een nieuw-samengesteld gezin andere verhoudingen heeft. Ik kon wel blijven doen alsof dat niet zo was, alleen werd het dan voor niemand leuk.
Ik besloot mijn carrière een andere wending te geven. Ik vulde mijn opleidingen van vroeger aan met een opleiding als rouw- en verliescounselor. Daaropvolgend startte ik een 4-jarige therapeuten opleiding in de interactionele vormgeving, een opleiding die ons als mens vanuit alle vlakken benadert.
We zijn een verzameling van het verleden, het heden en wat we wel willen maar niet kunnen zijn.
We zitten in systemen en tegelijk voelen ze soms niet goed. We zitten in een context maar dat betekent niet dat we die context zijn, er zijn verwachtingen en tegelijk betekent dat niet dat we alleen maar goed zijn als we aan die verwachtingen voldoen...
ACT was een fijne aanvulling op mijn pad, waarbij ik mensen weer bredere perspectieven leerde bieden.
Ik wil jullie mee helpen zoeken naar jullie kracht, vanuit de kwetsbaarheid, om zo meer verbonden met jezelf weer op pad te gaan.
Net zoals iedereen heb ik ook mijn levenslijn doorlopen met de bijhorende hindernissen. Hindernissen die ik vaak uit de weg ging, om dan later deze opnieuw tegen te komen, in al zijn vormen.
Mijn jarenlange ervaring zit in het palliatieve zorgdomein.
De zorg voor de stervende en zijn familie (context) is een belangrijke zorg in onze maatschappij. We kunnen maar 1 keer sterven, we krijgen geen herkansing.
Aan de andere kant kunnen we ook maar 1 keer leven. Daarom is het niet alleen mijn missie om mensen te leren rouwen, het is tegelijk mijn missie om mensen te helpen met bewust te leven.
Een belangrijke reden voor mij is dat ik, op weg met mensen naar het laatste stuk van het leven, heel vaak te horen krijg waar mensen spijt van hebben, dingen die ze niet gedaan hebben, dingen die ze niet meer beleefd hebben.
Het fascineert me hoe het palliatieve proces verloopt als het leven (niet) "afgerond" is.
En wat het effect is op nabestaanden na een afscheid waar er minder verbinding was.
Ik ontmoet gelukkig ook mensen die wel een vol leven hadden, mensen die klaar zijn met leven en dankbaar zijn voor wat het leven was.
Wat is het verschil?
Een andere kijk, een andere rugzak, een ander script? Wat hield mensen tegen om een voluit leven te leven of wat maakte dat ze dat net wel konden?
Ergens in mijn dertiger jaren maakte ik een moeilijke periode door. Een echtscheiding kwam op mijn pad, ik moest afscheid nemen van het leven dat ik voor mezelf uitgestippeld had en ik moest verder.
Ik dacht verder te kunnen gaan en het verleden achter mij te laten. Dat lukte deels.
In mijn nieuwe leven, in mijn nieuw gezin merkte ik dat zomaar verder gaan niet zo eenvoudig was. Een nieuw gezin is nooit meer een kerngezin. Pas toen ik dat begreep kon ik gaan rouwen. Rouwen om wat weg was en verder gaan met wat anders is, wetende dat een nieuw-samengesteld gezin andere verhoudingen heeft. Ik kon wel blijven doen alsof dat niet zo was, alleen werd het dan voor niemand leuk.
Ik besloot mijn carrière een andere wending te geven. Ik vulde mijn opleidingen van vroeger aan met een opleiding als rouw- en verliescounselor. Daaropvolgend startte ik een 4-jarige therapeuten opleiding in de interactionele vormgeving, een opleiding die ons als mens vanuit alle vlakken benadert.
We zijn een verzameling van het verleden, het heden en wat we wel willen maar niet kunnen zijn.
We zitten in systemen en tegelijk voelen ze soms niet goed. We zitten in een context maar dat betekent niet dat we die context zijn, er zijn verwachtingen en tegelijk betekent dat niet dat we alleen maar goed zijn als we aan die verwachtingen voldoen...
ACT was een fijne aanvulling op mijn pad, waarbij ik mensen weer bredere perspectieven leerde bieden.
Ik wil jullie mee helpen zoeken naar jullie kracht, vanuit de kwetsbaarheid, om zo meer verbonden met jezelf weer op pad te gaan.